Column: Durf jij over je blog te vertellen?

Het is een tijdje geleden sinds de vorige column en ik vond het weer tijd om iets persoonlijks met jullie te delen. Alweer ruim 2 maanden geleden plaatste Dagmar van By Dagmar Valerie een artikel online over 'Ben jij trots op je blog en durf je erover te vertellen?'. Dat artikel heeft me heel erg aan het denken gezet. Ik ben zo'n persoon die niet het woord 'trots' zou gebruiken voor haar blog en er niet over durft te vertellen. Al maanden, wat zeg ik, jaren zit ik hiermee en dat specifieke artikel van Dagmar heeft het erger gemaakt. Hoe stom is het dat ik mijn grootste passie niet durf te delen met mijn omgeving? Het is niet zo dat niemand het weet, maar het is op twee handen te tellen. Ontzettend veel vrienden en familie zijn er NIET van op de hoogte. Het wordt ook steeds vervelender om het niet te vertellen, maar toch wil iets in mij het nog niet delen.

Waarom wil ik het dan niet delen? Dat is eigenlijk heel simpel. Ik ben ontzettend bang voor de reacties. Vanaf het begin heb ik het al niet durven te vertellen. Mijn ouders wisten pas na zo'n 2 jaar dat ik eigenlijk een blog heb, waar ik toen heel af en toe iets mee deed. Op het moment dat ik wat serieuzer met mijn blog bezig was en de focus legde op beauty heb ik het een enkeling verteld, maar nooit aan iedereen. Door vrienden zijn wel eens de opmerkingen gemaakt dat ze youtube enzo maar raar vinden en daar helemaal niks van begrijpen. Op zo'n moment kon ik wel door de grond zakken en wist ik dat ik nooit ging bekennen dat ik ook zo'n 'rare' ben die op haar slaapkamer filmpjes maakt over beauty. Iemand die bijna elke avond werkt aan blogposts of video's aan het editen is. Ik vind het heel jammer dat door veel mensen bloggen en youtube nog steeds gezien wordt als iets apart. Alleen doe ik er zelfs ook niks aan om die mensen op andere gedachtes te brengen. Dat allemaal omdat ik bang ben vanwege hun reacties. Hoe langer ik wacht, hoe moeilijker ik het vind.

In september ging ik met Carmen en Janice naar het Beautygloss Vriendinnenweekend en ik wilde het hun toch wel heel graag vertellen dat ik zelf ook een blog heb. Na heel lang twijfelen heb ik het ze verteld, maar mijn hart ging zo tekeer omdat ik zo zenuwachtig was voor hun reactie. Ik kreeg het ontzettend warm en ik kon echt even niet normaal reageren. Ik heb het ook gewoon via de facebook chat app verteld, want face to face was geen optie voor mij. Uiteindelijk heb ik mij druk gemaakt om niks als het om hun gaat. Ze vonden het juist helemaal leuk en erg bij mij passen. Ik heb het tot nu toe eigenlijk alleen aan de mensen verteld waarvan ik het gevoel had dat ze het misschien niet raar zouden vinden. De mensen die het weten hebben er ook super goed op gereageerd en vinden het heel leuk voor mij. Ik ben hun ook ontzettend dankbaar dat ze mij steunen en ze weten dat ik er heel veel moeite heb om dit met anderen te delen. Ondanks deze goede reacties ben ik te bang om het te vertellen aan de rest. Bang om wat ze er van vinden. Bang dat ze er grapjes over gaan maken. Bang dat ze het niet accepteren. Bang dat ze mij niet accepteren zoals ik ben. Bang dat zij het wel raar vinden. Hierdoor blijf ik het allemaal nog voor mezelf houden. The Joyful Things In Life zou ook veel meer kunnen groeien als ik er over zou durven te praten. Ik wil het liefst elke dag op social media plaatsen hoe leuk ik bloggen vind, dat er weer een nieuw artikel online staat en dat ik bezig ben met video's. Het knaagt dan ook ontzettend aan me dat ik die stap niet durf te zetten. Hopelijk heb ik op een dag genoeg moed om het gewoon met iedereen te delen. 

Nou ben ik eigenlijk wel heel benieuwd wat jullie hier van vinden. Laat het vooral achter in een reactie. Hoe trots zijn jullie op je blog? Heb jij het meteen aan iedereen verteld toen je begon of ging het bij jou heel anders? Misschien dat we elkaar kunnen helpen met elkaars ervaringen. Ik ben in ieder geval erg benieuwd naar jullie persoonlijke verhalen!